De eerste 21 dagen van mijn stoppoging zitten er op. Stoppoging..? Ja, ik had drie weken terug de beslissing genomen mijn rookverslaving te lijf te gaan. Het tijdstip van de aanval was zorgvuldig en uitvoerig door mij gepland. Zondagavond 2802162200. Op die avond, op dat moment drukte ik mijn voorlopig laatste sigaret uit in de asbak. Met net iets meer kracht-of was het venijn- verpulverde ik mijn vijf minuten daarvoor zorgvuldig gerolde sjekkie in de overvolle asbak. Om dit feit kracht bij te zetten hoestte ik er nog eens vrolijk op los en plande door het rookgordijn mijn te lopen route naar de plek waar ik het rookgerei wilde wegzetten. Schoon, ja bijna maagdelijk, staat hij al drie weken te schitteren dat het een lieve lust is onder in het aanrechtkastje. De eerste twee weken waren achteraf gezien het meest heftig. Na het toiletteren (ik heb een gezonde stoelgang), na de eerste kop koffie verscholen achter mijn ochtendkrant, na het douchen, na mijn hoofd stoten ( dat geschied meer dan eens per dag), na het eten, tijdens het schrijven.. tijdens het denken (dat laatste is etmaal vullend bij mij), op bijna ieder moment van de dag dacht ik aan de genoegens van de stoot nicotine. Aan de rust die het gif in mijn kop teweeg bracht. Ik mis het. Nog. Al is de ontwenning de laatste week bijna ongemerkt iets draaglijker geworden, schrijf ik smachtend nu. Om het stemmetje in mijn hoofd te talmen, beloofde ik het ’s avonds een sigaret te draaien en de dag nog even door te komen. Eenmaal ’s avonds op de bank zei ik dan weer “gefopt!” tegen het stemmetje. Lichtelijk gemeen, ik weet het, maar soms zijn minder geëigende middelen nodig om tot een bepaald resultaat te komen. De één sjouwt zich een breuk aan dikke boekwerken, een ander schuift achteloos centimeters dikke stapels bankbiljetten richting overzijde bureau van een verlekkerd kijkende psycholoog of andere zielenknijper, terwijl weer een ander zich onder behandeling van een kaakchirurg moet stellen na overbelasting van de kaakspieren, ten gevolge van het wegwerken van ettelijke kilo’s Nicotinekauwgummie. I did it my way (Frank Sinatra). Kortom, ieder gaat zijn gewoontes, habbits of dwangmatigheden op zijn of haar eigen manier te lijf. Maar nogmaals, het wordt draaglijker de laatste paar dagen. Stiekem gooi ik mijn ijdelheid in de strijd en das een doeltreffend wapen gebleken op eerdere strijdmomenten in mijn leventje. De wijzer van de weegschaal beweegt vrolijk en springerig achter het glaasje, de wangetjes kleuren licht roze (wat mij beeldig staat) en de neus doet zijn werk met meer behoren. Kortom, het uiterlijk wordt er niet minder op. Das ook wat waard. En niet onbelangrijk, en das een bericht van de beursvloer; het getoonde gedrag heeft mij een besparing van zegge vijf en zeventig Euro, € 75,-. opgeleverd. Gerekend vanaf het begin van de operatie. Dit, tesamen met mijn verbeterde reukvermogen, zorgt er voor dat ik voordeel ga ruiken op het financiële vlak. Nee, een glimmende Benz, of andere merken met ster in de voorruit zal ik voorlopig nog niet in gespot worden. Maar wel dak mijn eigen broek moet kunnen ophouden, wat niet mee zal vallen met zo’n zware beurs in kontzak. Maar dat gaat vast lukken. Een fijne zondag allen en tot gauw weer.
© J.G.Boomsma