In stilte, teruggetrokken met alleen met mijn gedachten als onvoorwaardelijke metgezel. Maar toch weten dat ik niet alleen ben, stemmetjes in m’n kop horen. Beeldjesdenker die ik ben, kost het me geen moeite daar gezichten bij te plaatsen. Ze komen als vanzelf. Maar ook van zacht fluisterende stemmen die ik niet herken, nieuw voor me zijn, weet de beeldhouwer daarboven gezichten te maken. Zo heb ik de afgelopen dagen ervaren en ik kan u niet zeggen hoe blij ik daar van ben. Geen geroezemoes. Rustgevend, als de sparrenbomen die fluisteren naar de wind. Zeurkous die ik ben, geeft dit verschijnsel ook neveneffecten. Er trekken plaatjes voorbij van mensen die bijzonder voor me zijn. Eén iemand heel bijzonder. ‘k noemde hem mijn vriend. Vanuit de verte wenkte hij en zwaaide naar me. Hij zal moedeloos geworden zijn met lamme armen. Want ik kwam niet meer. Waarom niet Jampie..?………………………….’k weet het niet. Maar ’t geeft schuldgevoelens het tijdspad iedere dag langer te laten worden. Toch blijf ik hem en al die anderen in de verte zien. Ze laten zich zien, ook de afgelopen dagen. das mooi. Geen initiatief kunnen nemen en faalangst. Het staat los van elkaar, maar heeft voor mij persoonlijk ook een connectie met elkaar. Ik bedoel, neem ik het initiatief, durf ik de gevolgen daar van aan? wat zijn de gevolgen eigenlijk? kan ik die wel aan? Van de vele dingen die ik wil, zal moeten overwinnen tijdens mijn tocht zijn dit er twee. Maar ook angst, bang zijn. Niet weg kunnen draaien van dingen die opdoemen. Just face it. Positivo die ik lijk te zijn, zit ik in werkelijkheid doodsangsten uit te staan ’s avonds met mijn sappie op de sofa. Nico en Tine nog steeds hinderlijk aanwezig naast me (misselijk in rook opgaand stel). Maar angst heb ik reeds in veel gedaanten overwonnen. ’t houdt me scherp en das goed, maar is er wel. Vanuit Duitsland in de verte de alpen op me af zien komen. Massieve stenen bulten, grillig, steil en hoog…en eenzaam. Liever was ik stilletjes in mijn eentje op mien fietse gekropen en het bos uit gefietst, op weg naar het land van schimmelkaas, mooie klokkies en noeste spaarders van vreemd geld (ik zie, ik zie, wat jij niet ziet en de kleur is zwart). Had ik niemand verteld van mijn tocht. Tot vorige week zat ik echter met een eigen zwart scenario, wat als ik faal? Waar kan ik me verstoppen als het me niet lukt? Welke vermomming zal ik aannemen in dat geval? Wel, daar had Jampie wat op gevonden. Als uit de doos van Pandora maakte de beeldhouwer daar boven twee afzonderlijke doosjes. JA en NEE. Daarmee laat ik zien dat het geen wet van meden en perzen is dát ik mijn doelen haal. Mocht ik worden gepasseerd door mijn eigen achterwiel, los rakende kiezels, wandelende takken of ander desastreus ongemak, er zijn nu eenmaal zaken die niet in mijn planning staan. Nu ik deze mogelijkheden inzichtelijk heb gemaakt geeft dat me de rust, verdere voorbereidingen te treffen. Zoveel mogelijk in stilte, met u als fluisterend publiek. Waardevol! Fijne dag.
© J.G.Boomsma