Tijdens mijn fietstochtjes mijd ik meestal de druk bevolkte pleisterplaatsen, die rijdt ik onderweg voor bij. Grote groepen hardfietsers, behangen met apparatuur welke in een mobiele OK niet zou misstaan en die kakelen in wielrennerslatijn. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat er nog een reden aan ten grondslag ligt mij niet in dit snelle wereldje te vertonen; Mijn figuur roept associaties op met die van een asperge die te vroeg aan de koude grond ontrukt is. Om dat te accentueren met een aerodynamisch vormgegeven maillot, roept vergelijkingen op met die van een jockey in het uitgaansleven van een grote stad. Met zijn witte stretchpantalon, latex laarzen en in zijn hand een zweepje zou de arme man beticht kunnen worden een fout feestje te hebben bezocht, toch? Ballorig als ik soms ben, kan ik het echter niet laten tijdens die momenten voor wat reuring op zo’n terras te zorgen. Zorgvuldig parkeer ik dan mijn Batavus Weekend met acht (!) versnellingen tussen de geavanceerde stukken techniek. Mijn hagelwitte prothese onblotend, ga ik aan een tafeltje zitten naast die van een groepje snelheidsduivels, die de vliegen nog op hun voortanden dragen, als stille getuige van een woeste rit. Voor mij geldt geen prestatie en presentatie. De kop schoon trappen en zorgen dat ik leeg weer terugkom, nieuwe energie opdoen. Solo.