Ik heb voor ontelbare witte kruisen gestaan
Gesmoorde snik hoelang dit nog zo moet gaan
Met trots en eerbied vaandels gedragen
Zilte wind van zee zoveel vragen
Leeg waren de stranden
Als beelden met rafelige randen
In gedachten ben ik bij hen die nog onder ons zijn, zij die de laatste wereldoorlog hebben meegemaakt. Denk aan mijn ouders, de verhalen van mijn moeder. Jeugdige naïviteit, dit nooit meer, maakte bij het ouder worden plaats voor bezorgdheid. Maar we leefden, beleefden en overleefden. Het ging zo mooi, soms iets te snel. We werden mondiger, proefden, ja ademden de vrijheid! Nu, nu komen de vragen. Kan ik geweldloos blijven bij gestructureerd geweld wat door staten wordt ingezet tegen mensen die van diezelfde vrijheid genoten als wij? Die de pech hebben een andere etniciteit, godsdienst of geaardheid te hebben. Geweld is grenzeloos. Bedreigt ook onze vrijheid. Het brengt mij bij de grenzen van persoonlijke principes. Ik wil fietsen langs eeuwenoude, door de natuur aangebrachte geulen, waar zacht stromend water in schittert. De vrijheid proeven en mijn eigen gedachten daar bij hebben. De moed hebben de moedeloze te helpen, zonder aanziens des persoons en zonder oordeel of vooroordelen. Ieder mens verdient de vrijheid mits men maar aanneemt dat dit niet vanzelfsprekend is. Er wat voor willen doen. Het bezorgd angst om moed te tonen. Maar moed om deze angst te overwinnen. Voor vrijheid!
© JG Boomsma