Wat een verschrikkelijke verslaving! Vandaag ga ik de negende rookvrije dag in. Ik weet tot nu toe wat het mij reeds heeft gebracht. Meer lucht, meer uitgerust opstaan uit bed, ik krijg zowaar meer kleur op mijn gezicht. Bij dit alles is het rook- en reukvrij in mijn huis. Maar de aandrang, die allesbeheersende drang om een sigaret te draaien. Elke minuut van de dag, van het opstaan tot het van ellende vroeg naar bed toe gaan. Nog nooit in mijn leven heb ik zo’n afhankelijk gevoel gehad als de afgelopen negen dagen. Het voelt ook iedere dag erger te worden. Meer trek. Welhaast onbedwingbaar. De lol is er af. Vanaf dag 1. Maar tis tevens de spagaat daarboven in mijn kop. Wanneer ik toegeef aan het monsterlijke verslavingsspook, weet ik dat ik heb verloren. Over mijn lijk! dat wil ik NIET! Niemand die mij heeft verplicht deze beproeving (is het dat?) te ondergaan, dan alleen ik zelf. Gisteren sprak ik met een neuroloog, bekend met NAH dus. Werd ik niet vrolijk van, maar zou het misschien moeten zijn. Hij sprak van bepaalde dwangmatigheden, die bij onder andere niet aangeboren hersenletsel horen. Valt roken daar voor mij ook onder? Zo ja, en alcohol dan? Daar ben ik ook zelf mee gestopt, zonder noemenswaardige afkickverschijnselen. Of waren deze er wel, maar kon ik daar mee dealen? Waarom het ene niet en het ander wel? Punt is ook, en dat maakt mij wellicht ook wat onzeker in deze; ik moet het zelf doen. Dan ben ik vaak op mijn best trouwens, maar ’t zou me een lief ding waard zijn als er iemand mij op dit moment kon loodsen, helpen, gidsen, of weet ik veel wat. Navolgend psychologisch gewauwel wil ik u hierbij niet onthouden… komt ie ” weet u de reden nog waarom u ooit bent gaan roken? en zo ja, is die reden nog steeds aanwezig? Zo nee: dan kunt u nu stoppen met roken.” Jaaaah! daar heb ik wat aan. In mijn persoonlijke geval vertaald kan ik dus stoppen zonder een centje pijn. Het is namelijk zo, dat ik van een lieve pake( Opa) op veertienjarige leeftijd een mooi oranje sigarettenpijpje kreeg. Mijn pake is al jaren niet meer onder ons en het pijpje evenzo niet, dus das even boffen… ome zielenknijper. Nee dat geneuzel koop ik dus even niets mee. In mijn vroegere werk heb ik kunnen aanschouwen wat een harddrugsverslaving met iemand doet, wanneer deze onderbroken wordt. Erg! Nu, op deze momenten vraag ik mij af, voelde dat zo? Is dit mijn eigen afkickproces? Hoe lang duurt dat? Kan ik het aan? Ga er voor, beloof ik mijzelf. Winnen en verliezen telt even niet. Tis hebben. Fijne dag allen.
© J.G.Boomsma