Hersenletsel veroorzaakt door onheil van buiten af… Gevolg; Geen overzicht meer, geen initiatief kunnen nemen, ongeduld, onbeheersbaarheid in doen en laten, impulsief, geïrriteerd en driftig bij de onmacht te sturen op gevolgen hiervan, vertraagde verwerking van prikkels en emoties, last van plotselinge geluiden, afzondering in de stilte van mijn huis, niet weg durven blijven van mijn huis, constante gedachtestromen, wegdrukken van sociale contacten. In een min of meer zelfverkozen eenzaamheid denk ik aan het verdriet en onbegrip die achterbleven bij dierbaren die mij in mijn leven hebben omarmd. Zich zelf soms hebben weggecijferd in hun hulp en liefde naar mij. Buusdoeken te weinig in de lade bij mijn verdriet. Vanaf deze plek heb ik u als lezer proberen te vertellen dat, ondermeer, liefde en vriendschap twee zo moeilijke begrippen voor me zijn. Ik zuig ze op maar weet er niet mee om te gaan. Geef en zeg dingen op verkeerde momenten en in ongevraagde situaties. Maar geen mens kan zonder liefde en aanhankelijkheid. Ben ook een sociaal beestje toch. ‘k wil geen afscheid nemen van dingen die mij zo lief zijn, maar creëer (ongewild!) het vaarwel, als op een stille kade. Omkijken naar achterblijvers die mij meer dan lief zijn. ’t doet onbeschrijfelijk pijn. Eigenlijk best zielig niet? Maar wil niet zielig gevonden worden. Zieligheid toont zwakte, zwakte maakt me de mindere. Geef me zelf af en toe een portie zelfmedelijden, das een bittere pil, met ongeziene effecten voor die ander. Hoewel zwaar op de maag, borrelt mijn vechtlust daarna weer in me op. Vechten kan ik (met mezelf, dus geen paniek!). Het gedeelte in mijn kop dat de juiste stofjes op de juiste plekjes brengt, is geperfectioneerd bij het, voor mij, mooiste onderdeel wat de landmacht mij kon bieden. De liefde voor de natuur in het algemeen, die van mijn (hulp)hond in het bijzonder zijn niet uit te leggen, maar heb ze laten spreken in mijn stukkies, op deze plek beschreven. Bijna dagelijks heb ik de afgelopen maanden mijn gedachten, mijn ‘kijk’ op het leven via dit scherm geopenbaard. Geen boodschap, die doet u in de winkel. Echte dingen, die er toe doen. Onbetaalbaar dus niet te koop. Toch, misschien ook niet bruikbaar voor u. Das niet erg. Er is misschien iemand anders die het nodig heeft. Das wel weer mooi dan vind ik. Mijn project, mijn opdracht, mijn uitdaging en bovenal mijn levensmissie is de reis op mien fietse komend jaar. Daarover en alles daar om heen, blijf ik u van op de hoogte houden de komende tijd. Misschien niet meer dagelijks, maar ik moet nog iets afmaken waar ik aan ben begonnen. Dat hoort u nog.
Poëzie, ’t zijn zinnen van poëten
De zinnelijke van profeten.
De woordjes uit mijn pen
vormen zinnen wie ik ben.
©J.G. Boomsma