Terwijl er naarstig wordt gezocht naar een aantal vaders, vermist op drassige gronden tijdens het folkloristisch spektakel van het eierzoeken, verbaas ik me over het feit dat het nog minder dan honderd dagen duurt eer ik vertrek. Lekker warm vanachter mijn beeldscherm zie ik hoe het elektronische klokkie zich van niets en niemand wat aan trekt. Stoïcijns door tikt. Voor u als lezer zal dit een andersoortige beleving hebben gegeven, voor mij is de tijd het afgelopen jaar verbazend snel gegaan. Zeker nu ik deze week mijn reisgenoot op mag/kan halen. In financiële zin een forse aderlating, maar met steun van een aantal mensen toch mogelijk gemaakt. Dank…! Drie maanden, twaalf weken, zevenennegentig dagen… Denkend in verschillende eenheden valt het nog wel te overzien zonder dat bij mij de spanning toeslaat. Een leuk en handig grapje, vind ik zelf. Ook geruststellend wanneer ik dit toepas en een optelsommetje maak van de vele kilometers die ik nog binnen die tijdseenheden op de teller kan zetten. Toch.. er bekruipt mij ook een ietwat melancholiek gevoel. Luddevedut Jampie..? Ooh… soms… best wel. Maar tis nu meer het achterlaten van mijn blauwe liefde. De Batavus Weekend. Haar zal ik de komende weken en maandjes niet meer in mijn gezelschap hebben. Zeker 80.000 km hebben we de afgelopen jaren samen afgelegd. Waar blijft dan de tijd, vraag ik mij af. Nooit ben ik boos geweest op haar onkunde, nimmer een onvertogen woord over haar iets te kleine postuur. Ze kraakte en piepte soms wanneer ik haar aanspoorde tot prestaties die door haar niet waren te leveren. Maar samen hebben we ’t toch wel fantastisch gehad. Vanaf komende week (ver)wennen op iets geheel anders. Kracht, elegantie en uithoudingsvermogen. Dat is de uitstraling van mijn nieuwe … ’t moet nog groeien hoor. ’t vertrouwen nog komen. Maar haar naam klinkt zo bemoedigend. Idworx Easy Rohler. Dat gaat werken tussen ons. Whats In a name.. Fijne dagen allen.
© J.G.Boomsma