Dit, beste/ lieve lezers, zijn de voorlopig laatste lettertjes die ik op het beeldscherm tevoorschijn tover. Vanachter de tafel, waarvan vandaan ik over de Drentse hoofdstad heen kijk. Naar de golvende bosranden in de verte. Naar Loon, Balloo, Rolde, het Asserbos. Ik wist waarnaar ik keek. De speeltuin van vertrouwdheid. Met attributen die er stonden, staan en blijven staan. De Hondsrug, de hunebedden en de heidevelden. In ontelbare uren zwierf ik hier rond met Daisy aan mijn zijde. Alleen. Daisy sprak niet, maar was bij me. Begreep me. In de meest donkere periode van mijn leven heb ik hier gehuild. Maar ook geglimlacht om de soms verbluffend simpele antwoorden die de natuur naar me fluisterde. Straks, de dag na morgen, trek ik de deuren achter me dicht, niet nadat ik mijn hand over Daisy heb laten gaan en een stille blik langs het prentenkabinet boven in mijn kop. Heb ik zelfvertrouwen..? hmm.. moeilijk te definiëren. Geloof in mijzelf en een rotsvast vertrouwen in het niet alleen hoeven gaan. Dat zit even beter. Waar mijn kop me in de steek liet en mij dikwijls het nakijken gaf, daar waren het mijn lijf en leden, die het levenspad tot nu toe effenden. Sterk, snel en aangevuurd door wilskracht. Want die was er. Godzijdank! Waar een gedachte leidt tot handelen, was het bij mij wel eens “anders”. Mijn handelingen liepen soms voor de gedachte uit. Denk dan ook na Jampie!.. tja, ik kan toch niet alles tegelijk hihi. Als dagdromen (en dat kan ik!) ook bij gedachten horen, wel, dan is er niemand die zoveel gedachten heeft gehad dan mij. Ik denk, dus ik besta, ben er en zal er komen en wil er eenmaal terug weer zijn. Morgen het laatste stukkie. Vanaf deze plek. De muziek bijeenzoeken en zelf de plaatjes inkleuren van de plekken waar Boontje in ik al fietsend door heen mogen trekken. Na een bezoek aan de tandtechnicus kunnen de tandjes op elkaar, terwijl de barbier een snelle coupe bovenop mijn kop heeft geboetseerd. Maar zoals gezegd, nu achter de muziek aan. Tot morgen en een fijne dag allen.
© J.G.Boomsma