Ongelofelijk hoe snel kracht en conditie achteruit gaan bij koorts, verkoudheid en andere virale ongemakken. Hoe is het mogelijk dat zorgvuldig opgebouwde conditie wordt opgesnoept door een bacteriologisch gezelschap dat mijn lichaam had uitgekozen een tussenstop te maken. Hoe het überhaupt mogelijk is dat ik sinds zes jaar kweekbak lijk te zijn geworden van alle griepjes en kwaaltjes die voorheen mijn deur voorbij gingen. Ik heb daar zoals veel dingen op fysiek en mentaal gebied, wat mijzelf betreft, een theorie voor. De alcohol en nicotine sloten jaren aaneen enge beestjes en ander ziekmakend grut buiten. Tegengif wat niet nader gespecificeerd stond vermeld op de facturen van ziektekostenpolissen, maar wat blijkbaar uiterst effectief was. Ik bedoel, pluk een zwerver van de straat, onthoudt hem de vele gangen langs prullenbakken en andere eetgelegenheden en breng hem (of haar) onder in een lekkere steriele omgeving. Het zijn niet de ontwenningsverschijnselen (die duren maar even) die ziek maken. Het is naar mijn bescheiden mening de totale onthouding die geest en lichaam na, in mijn geval decennia, moeten ontberen. Maar, en dat vertel ik er bij, in mijn onbeheersbaarheid en ongeremdheid, waren de doses wat te groot. Maar deze stonden dan ook niet op de bijsluiters. Wat ik niet erg vond. Terwijl Nanda gisteren bezig was de fietsnavigatie met de computer te verbinden, deed het mij verzuchten mijn oude levensgewoontes maar weer af te stoffen en te voorschijn te halen. Maar, voor dat de beurzen plotseling opleven bij deze stille verzuchting, Jampie gaat dat niet doen. Ik weet, het is mijn eigen lichaam, maar de hoopvolle en blije gezichten in mijn direkte omgeving toen ik de zaken radicaal om gooide werpen een veilige dam op om weer terug te keren naar het dal van valse vreugde. Beter is het even wat tijd te nemen en niet te enthousiast op de pedalen te gaan. Dat geeft ook tijd voor andere dingen die nog gedaan moeten worden. Zoals gezegd is de complete route nu uitgezocht en vastgelegd. Om hem echter in het geheel in het navigatiesysteem te krijgen lukte niet. Hiervoor was het nodig de route “op te knippen” in hapklare brokken van maximaal tweehonderd kilometer, ofwel, zogenaamde tracks. Met engelengeduld is Nanda er in geslaagd de Mio navigatie te voeden met mijn te rijden route. Toen ze daar mee klaar was voelde het brok techniek niet eens noemenswaardig zwaarder aan hihi. Stiekem zit ik af en toe al wat op de weerberichten van Zwitserland te letten, en zie en lees dat het ook daar met bakken naar beneden komt. Vooral in de Noordelijke kantons schijnt het te spoken. Zonder nu al bangig te worden, weet ik uit ervaring dat het in de bergen behoorlijk kan onweren. De donder caromboleert en echoot tussen de bergen door, waardoor het lijkt of iedere bliksemklap het heeft voorzien op mien pakjesdrager. Wel bliksems! das zonde voor mijn pakjes. Maar ach, tis nog tien hele dagen en wat nu valt valt dan niet………………..( daar wil ik nog eens over na denken want ik krijg wat van al die aannames). Veel mooier is het om te zien, visueel te hebben, hoe het lijntje op de kaart zich uitrolt in exact Zuid-oostelijke richting. Oogverblindend is ook de nieuwe, speciaal voor mij ontworpen zwembroek. Hij is gemaakt van een soort fluoriserend groen. Er zit een certificaat bij wat belooft dat ik, mits goed verlicht, vanuit de spaceshuttle ben te zien. En hij mag in ’t water. Nee, die mag ik niet vergeten mee te nemen evenals snorkel en zwemvliezen. Alles langzaam aan maar eens wat beginnen in te pakken want het begint toch allemaal wel wat te spannen hoor. U allen een fijn begin van de nieuwe week, tot gauw.
© J.G.Boomsma