Schreef ik de laatste keer over elektrisch voortgedreven rijwielen, gisteren viel mij de eer ten deel het fenomeen E-bike van wel zeer dichtbij te kunnen bewonderen. Sterker nog – en ik krijg hier vast de lachers mee op mijn hand – als een moderne variant op de aloude vliegende Hollander, was ik getuige van een spookverschijning op zo’n rijdende batterij. Ja, ja, een echte spookrijder. Het kwam van links aanrijden. Met wapperende regenjas, de haren bijeengehouden door permanent of andersoortige lijm…………………………. bent u er nog? sorry, ik had nog even een huivermomentje. Wat een nare beelden.. maar ik herpak mij. Haar ogen, nietsziend, of was het bezeten, de verbeten trek op bleek samengeperste lippen, kwam het met onwaarschijnlijke snelheid naderbij. Zag het me echt niet? Voor mijn doen net iets te luchtig riep ik “hallooooooooo!” en gaf daarbij een vrolijke klingel aan de bel op mien fietse, als wilde ik mijzelf overtuigen van de werkelijkheid van hetgeen ik beleefde. In plaats van snelheid terug nemen leek het of het spook boos werd, aangespoord zelfs. Het ging nu allemaal ineens wel heel snel. Met een blik die verried dat het slecht kerseneten zou zijn ( maar ik dineer niet met spoken, dus..) werd eerst een nietsvermoedende medeweggebruiker getorpedeerd, waarna ik met een alles of niets poging vol in de ankers ging. Het volgende moment was er eentje van kortdurende gewichtloosheid waarbij de straatklinkers als spelbreker fungeerden. En toen was het voorbij. Was het stil. Langzaam al mijn spieren aanspannend ter controle als alles nog werkte zag ik in een schim het spook verdwijnen. Het had zonder ook maar iets te zeggen de plaats van het door haar veroorzaakte incident verlaten. Het geluid van de jankende elektromotor verstomde in de verte. Dan nu de technische uitleg van het geheel; Ik ben letterlijk over de kop geslagen door het blokkerende voorwiel. Daarbij heeft als door een wonder de pas door mij gemonteerde Triathlonbeugel mien nieuwe fietse (en mij) behoed voor meer schade. Nu tel ik mijn zegeningen. Een gebutst imago, een diepe vleeswond aan de stijve polsjes, wat andere schaafplekken en stijf op plekken waar ik geen spieren vermoedde. Wat ik jammer vind, is dat er hoogstwaarschijnlijk geen camerabeelden zijn van mijn gymnastische oefeningen. Mijn vroegere meester, die gymles gaf en weinig fiducie had omtrent een carrière in de atletiek specifiek voor mij, zal verbaasd zijn geweest. Bij beelden van het gebeurde zou ook eens temeer duidelijk worden hoe actueel mijn vorige stukkie was, toen ik schreef over elektrische fietsen en het gevaar voor sommige groepen gebruikers en daardoor nietsvermoedende medeweggebruikers. In een opwelling zou ik willen pleiten voor het doen van een test of rijproef. Maar goed, ik ga hier niet de deskundoloog uithangen. Daar zijn mensen speciaal voor opgeleid, vast. De moderne fietstechniek (die in mijn ogen niets met fietsen te maken heeft, maar das mijn mening) heeft mij weer een moment bezorgd dat ik er ondersteboven van was. Herbeleven is het beste zegt men, dus ga ik zo de stoute schoenen aan trekken en mij weer in het verkeer begeven. Maar wel zo snel als ’t kan de stad uut. Bang veur spoken.
© J.G.Boomsma