Dag 4… Als een schipbreukeling op mijn eigen onbewoonde eilandje zit ik de dagen te tellen. Ik weet nog dat de klok tien uur aan gaf toen ik zondagavond het strand werd opgeworpen. Het enige alternatief wat mij nog restte was blijven drijven op de golven van teer en het schuim der gewoonte. Dat zou tot niets leidden. Voor mij nu geen wuivende palmen, blauwe met hagelwit schuim omrande golven, van waaruit een zinnenprikkelende nimf mij wenkt. Nee, in plaats daar van drijft er in een wolk van geurige rook een klein bootje rondom mijn eilandje. Het zijn Nico en Tine, olijk zwaaiend en naar me wenkend. Bah, wat een vasthoudend stel. Maar toch, schoorvoetend, durf ik de onbekende bosrand met steeds nieuwe stapjes verder te verkennen. Ik heb eens gelezen dat de lucht verder de binnenlanden in van het zuiverste soort moet zijn. Als ik niet bij de neus genomen ben schijnt zelfs het reukorgaan in kwaliteit toe te nemen. Als dat geen invloed heeft op het formaat dan lijkt me dat prima. Tja, stoppen met gewoontes en gebruiken. Het valt niet mee, sterker tis een zeer uitputtend gevecht, schijnbaar niet te winnen. Maar ‘k ben het zelf ingegaan en face het. Ondanks dat mensen met NAH verslavingsgevoeliger zijn, is er echter geen haar op mijn hoofd die me het excuus geeft dat als argument te gebruiken bij een eventueel verloren gevecht. Was het zeven jaar geleden de alcohol, die ik na veertig lange jaren (geen dag zonder) en met grote doses van inname vaarwel zei, nu is de nicotine het laatste rustgevende middel waarvan ik mijzelf dwing om mee te stoppen. Medicatie heeft zo haar bijwerkingen lieve lezers. Ik zal een ander manupalatief middel, gebruik, of rite moeten zoeken om de kop wat rustiger te krijgen. Misschien een regendans, hoewel ik u niet de dupe wil laten worden. Dan beter de vogeltjesdans hihi. Gelukkig staan de voorbereidingen niet stil en kan ik de zinnen op dat front wat verzetten. Voor nu een fijne dag allen.
© J.G.Boomsma