Het is bijna niet voor te stellen. Mijn trouwe Batavus Weekend, hiernaast afgebeeld, heeft de 75.000 kilometer volbracht. Ik kreeg hem onder bijzondere omstandigheden van een, voor mij, speciaal iemand. Doe hem nooit weer weg. Ja, samen hebben we wat kilometertjes volbracht. In talloze uren, soms achtereen, mijn trouwe metgezel. Wanneer ik lekker vooroverleunend mijn armpjes op de beugel heb en ik naar het ronddraaiende voorwiel zit te kijken, verbaas ik me nog steeds over de staat van de fabrieksband die om het rad is gemonteerd. Buiten wat ouderdomsrimpeltjes en scheurtjes op de wangen valt er verder niets aan af te lezen. Chapeau voor de makers van het rubber. Versnellingsnaaf, remmen, spaken en verlichting, het is allemaal nog origineel en nog niet stuk geweest. Wel heb ik vanaf het moment dat ik hem kreeg een zogenaamde triathlonbeugel gemonteerd en heb ik mijn billetjes een jaar geleden verwend met een ander type zadel. Das alles. Na montage van dat laatste onderdeel verdween mijn twijfel omtrent de verblijfplaats van kleine Jampie, voorafgaand aan de plaspauzes. Geen doof gevoel meer en wat een tijdswinst tijdens het aangenaam verpozen. Avonden lang heb ik hier zitten te dubben of het niet mogelijk zou zijn mijn vertrouwde vriend mee te nemen op reis. Zeker het afgelopen jaar gebruikte ik hem als trainingsmaatje, die mij naast plezier ook de nodige conditie heeft verschaft. Maar dat zal helaas niet gaan. Er zouden te veel kostbare aanpassingen nodig zijn, waarbij het frame nog steeds een maatje te klein blijft. Toch- en misschien kunt u zich dat voorstellen- heb ik een zekere band met mien fietse opgebouwd. Klinkers, zandpaadjes, kasseien en mooie asfaltpaden, we hebben ze samen gevolgd bij zon, regen, sneeuw en wind. Trouwens, en heel stiekem juist ook vanwege die speciale band, transplanteer ik het ISM zadel op die van mijn reisgenoot. Maar das voor straks. Eerst de winter uit. ’t gaat vast meezitten. Fijne dag.
© J.G.Boomsma