Hoe ik in het leven sta, wat mij beroerd en soms ontroerd, mij bezig houdt, ik heb het hier al vaker beschreven of in ieder geval proberen te omschrijven. Dus, zou ik deze openingszin kunnen gebruiken als slotzin……………………. Ik kan en wil dat echter niet. Iedere dag is er eentje, een dag of momenten van de dag die zorgen voor een soort behoefte me in woorden uit te drukken van wat me bezig houdt. Ja, inspiratie genoeg. Zou ik een musicus zijn, dan had dit vast al tot een aantal mooie composities geleid. Maar das niet objectief. Om het toch wat in de muzikale sfeer te houden, gaat dit stukkie over het partijtje meeblazen. Van anderen, van mij. Fietsen dwingt me vooruit te kijken. Bij alle dagelijkse dingen die zijn geweest en door beperkingen niet zijn geworden wat ik graag had gewild, is achterom kijken niet zinvol, tis geweest en zal niet weer komen. Bij het fietsen is het daarentegen juist een soort van herbeleving, trots, op de sporen die de wieltjes achterlaten en de uitdaging naar voren te kijken op de route die tot ver over de horizon rijkt, nog voor me ligt. Ook, maar das wel persoonlijk, kan het fietsen in groepen voldoening geven. Het sociale aspect. Mee kunnen doen en komen. Mekaar uit de wind houden. Samen zijn. Zoals gezegd is dat voor een ieder weer anders. Bij mij geen sociaal isolement wanneer ik juist verkies alleen mijn weg op mien fietse te volgen. Stemmen en stemmingen van die ander ruil ik in voor het alleen zijn met de natuur om mij heen. Eigenlijk ook een beperking, maar wel eentje die helend werkt in mijn kop, dus niet zielig. In het interview eerder deze week heeft u kunnen opmaken dat er bij mijn vertrek twee mensen een stukkie met me mee fietsen. Twee bijzondere mensen. Vanuit hun functie of vanuit hun mens zijn. Zoals altijd moest dit eerst even bezinken bij mij, maar zie het als bijzonder waardevol. Tis wederom een stukje symboliek, waar mijn tocht vol mee staat. Even op weg helpen, even de scherpe kantjes van het afscheid van mijn vertrouwde omgeving (en dat is wat!) er af. Na een paar uur zullen zij afhaken en mij alleen laten. Echt op weg gaan naar… Wat ik zelf reeds eerder beschreef, mocht ik zojuist bevestigd zien door iemand die een reactie had gegeven op het artikel afgelopen week. Fietsen en andere lichaamsbeweging is ervaren wat je wel kan, ’t geeft kracht om te accepteren dat er dingen niet meer kunnen (dank je Diederik!).
Er zijn intussen heel veel mensen die van mijn tocht op de hoogte zijn. Dat geeft me hoop en vertrouwen, dat ook mijn oproep om hulp bij het krijgen van het juiste materiaal op de goede plaats zal vallen. Ik wens u allen een fijne dag.
© J.G.Boomsma