Met temperaturen waarmee we ver boven onze stand leven voor de tijd van het jaar, zit ik te kijken naar een werkelijk strak blauwe lucht. Eigenlijk zou ik mee willen doen met die gek aanstekerij en een wit doekje over de kalender hangen. Mezelf voor het lapje houden en denken dat ik ben ontwaakt uit een winterslaapje en het juli is bij het uitwrijven van de oogjes. Vanuit mijn raam uitkijkend over een zonovergoten stadje, zie ik als een Drentse versie van het Panorama van Mesdag, achtereenvolgens Loon, Kampsheide en Ballo liggen. Het torentje van Rolde gaat schuil achter een door mensenhandjes gemaakte blokkendoos van steen, das wel jammer maar maakt mijn humeur er niet minder om. Zo, mijmerend achter het beeldscherm, kost het moeite enige letters via mijn toetsenbord op het ding te laten verschijnen. Stiekem voel ik me weer het schooljongetje, wat dromerig ontsnapte aan de woordenstroom van de voor de klas ratelende meester. Geen moeilijke begrippen als voltooid verleden tijd en verleden tijd. Nee, meegezogen worden in al het moois wat mijn ogen zagen vanachter het vensterglas. Zo zat ik te genieten van de tegenwoordige tijd, wat toch verleden tijd is geworden. Maar dagen als deze brengen toch het jonge hondengevoel bij me boven. Wil ik de zon voelen. Achterom kijken naar kleine stofwolkjes veroorzaakt door mien fietse. Voorovergebogen over het stuur spelen met de wind. Een bankje opzoeken, uithijgen en de weg vervolgen. De wereld is mooi! Fijne dag!
© J.G.Boomsma