Afwezig zijn, ogen die niet zien wat die ander ziet. In gedachten verzonken, als in een soort trance, onbereikbaar zijn voor dingen die om mij heen plaats vinden. Alleen met mij zelf zijn en weg glijden in niemandsland. “Gebrek aan concentratie” noemden juffen, meesters en later leraren dit – voor hen – lastige euvel. Het vallen van een pen, de klik van een deur, het mij toegeworpen schoolkrijtje, of nog erger de plotseling binnen komende stem van de leerkracht die mij er aan mijn haartjes weer letterlijk en figuurlijk bij sleepte. De lachsalvo’s die het klaslokaal op deze momenten vulde doen mij nu, jaren na dato vermoeden dat ik mijn toenmalige klasgenoten een uiterst plezierige tijd moet hebben bezorgd. Geen dank daar voor. Voor mij minder plezant waren de aantekeningen in mijn mooie groene ‘RAPPORTBOEKJE’. Mijn ijver en vlijt werden hierin ge(dis)kwalificeert als “behoorlijk achterop” en “ver beneden peil”. Wat een onrecht! Als er iemand was die zich kon concentreren was ik het wel, al teken ik daar zelf even bij aan dat dat op vakgebieden was die hun tijd ver vooruit waren. Trouwens, op “versjes enz.” Scoorde ik een 10, waarvan akte. Maar ja, onbekend maakt onbemind zak maar zeggen. Dat neem ik de leerkrachten en anderen op latere momenten overigens niet kwalijk. Nu, anno 2016.. Ben ik geworden wie ik ben. Autodidact, getekend door het leven, hier en daar wat krasjes maar geen zin meer deze te bedekken. Waarom zou ik. De wereld, dus ook ik, maakt inmiddels gebruik van computers in soorten en maten. Digitale media met een mooi woord. We delen en ‘Liken’ dat het een lieve lust is. Das bijna altijd wel mooi. Zelf doe ik daar ook aan mee. Toen ik vorig jaar voor mij zelf had besloten de fiets te pakken en naar Zwitserland te rijden, wilde ik dat in eerste instantie alleen met mezelf delen. In mijn ‘uppie’. Echter, om geen spoorzoekertje te gaan spelen met familie en bekenden kwam ik er mee voor de draad. Op dat moment was één en één twee. Wilde ik mijn ervaringen delen. Met hen, met u. Het onbegrip over NAH en wat ik zelf altijd heb ontmoet proberen te leren begrijpen. Door de symboliek van de fietstocht zelfbegrip proberen te krijgen over het waarom van dingen en de manier waarop deze mijn leven hebben beïnvloed. Dingen of zaken delen maakt het leven lichter, mooier. Weten dat mijn eigen onbegrepenheid door anderen met een geheel eigen kijk kan worden beoordeeld. Dat is ook delen. ’t mag gedeeld worden. Fijne dag en tot morgen.
© J.G.Boomsma