Knutselen, lekker prutsen, of zoals dat tegenwoordig wordt genoemd ´creatief bezig zijn´ is niet mijn ding. Coördinatie en ruimtelijk inzicht, ofwel het gebrek daar aan, hebben verhinderd dat mijn naam in verband werd gebracht met belangrijke uitvindingen. Wel was ik me al op jonge leeftijd bewust van grote mensenvraagstukken als energiebesparing en domotica. ´t was allemaal nog in een experimenteel stadium weliswaar, maar de toekomst lag voor me. Meester had het over een Perpetuum mobiel gehad in de klas. Een apparaat wat zelfstandig in beweging komt en blijft. Dat zou toch wat zijn fantaseerde ik. Daar zou ik mij op latere leeftijd nog wel eens over buigen. Eerst zat ik tijdens de les te peinzen over iets met een grotere prioriteit. Dat viel niet op, want de hele klas moest vijf minuten stil zijn. Mijn persoonlijke vraagstuk was de prachtige electrodoos die ik op mijn verjaardag had gehad. Keurig geordend, bestond de inhoud uit : Twee belletjes, tien (gekleurde!) lampjes, diverse schakelaartjes en drukknopjes, metalen knijpertjes, tientallen meters kleine snoertjes in rood, groen en geel, een Witte Kat batterij en een gevouwen papiertje waarop allerlei lijntjes en cirkeltjes stonden gemaggeld. Foetsie met dat ding, in de prullenbak er mee. Vol met andere nog niet gelukte experimenten (wat een werklust bezat ik reeds toen al). Veel duidelijker, vooral mooier, was de afbeelding op het deksel van de doos (dekselse jonge!). Niet de jongen die er pontificaal op stond afgedrukt hoor. Die stond met zijn haar in een scheiding maar wat te lachen. Dat kon toch nooit serieus zijn? Nee, de afbeelding op de doos zou ik in alle ernst wel eens willen namaken. Het probleem waar ik over zat te dubben was de capaciteit van de batterij. Boven de slaapkamer deur hing een door mij zelf bevestigde bel. Bij het openen van de deur gingen rode lampjes branden, terwijl er wanneer er werd aangebeld alle beschikbare lampjes oplichten. Met de gordijnen gesloten een pracht gezicht. Maar na een uurtje vol vermogen was het wel gedaan met de batterij. De losgeknipte stekker van de schemerlamp werd zodoende de verzamelplaats van alle door mij gebruikte snoertjes. En, voilà.. klaar was Jampie. Stroom uit de muur zorgde voor een fel groen/blauwe flits, het schitterend oplichten van de inhoud der electrodoos en het tijdelijk afwezig zijn van een scheiding in mijn ook toen al keurig gekamde haren. Dit alles begeleid door een vrolijk Geknetter. U denkt nu waarschijnlijk dat deze effecten uren duurden, maar dat viel wel mee hoor. Ik zat ook nog maar in het beginstadium van mijn uitvindersloopbaan. Het was wel schokkend voor me, dat dan weer wel. De naschok kwam vanuit andere ruimtes in de ouderlijke woning, waar de rest van het uitvindersgezin in totale duisternis en na het koppen tellen ontdekte dat ik in mijn laboratorium verbleef. Nu, jaren later, hangen sommige wetenschappers de theorie aan dat elektroshocks, zo af en toe eens, de levensduur van het menselijk hart aanmerkelijk kunnen verlengen. Das dan ook weer voor mij verklaard dus. Nee. Snoeren en kabels, draadjes, ik snap er nog steeds niets van. De informatie die daar heden ten dage doorheen loopt zorgt voor knopen in de kop, bij mij. Niet te bevatten dat ik met een paar drukken op wat knopjes, heel mooie plaatjes en prachtige muziek kan zien en horen. De draadjes zijn ook steeds korter geworden, zijn als ik het mag geloven ooit verleden tijd. En kijk mij nu eens. Ik doe er zelfs aan mee, kan er gebruik van maken. Zelfs op mien fietse kan ik straks ver van huis communiceren met hen die mij lief zijn. Kan ik met een zwierige veeg over een klein schermpje een bewegend stipje tonen, wat Jampie uitbeeld. Sterker nog, als ik vriendelijk vraag “koffie”, brengen Tom en Tom me naar de plaats waar de kaffee me wordt opgediend door Heidi of Heinz. De prik die de apparaatjes nodig hebben komt vanaf het voorwiel middels ragfijne draadjes. Tom en Tom, de IPad, de telefoon, de helmcamera en niet te vergeten mijn muziek, alle energie trap ik zelf bijeen. Een klein kastje verzameld alle stroom en slaat het voor mij op in een batterij. Als dat maar goed komt..? ach, zolang ik geen schakelpaneel op het stuur van mien fietse hoef te monteren met allerlei moeilijke schema’s, dan moet dat vast wel lukken. Denk ik. En er is vast iemand waar ik draadloos dingen aan kan vragen, als ‘k het even niet meer weet. Dat geloof ik wel. Fijne dag allen.
© J.G.Boomsma