Afgelopen nacht heb ik mijn eigen ontworpen en gebouwde boshut weer eens bezocht. Het gaf een geruststellend gevoel alles nog op zijn eigen plaats te zien staan. Dat kan ook bijna niet anders, want buiten mijzelf zal niemand daar ooit komen. Op weg er naar toe was het koud geweest. De geluiden van de wind leken uit alle richtingen te komen. De oude wilgen floten in treurnis en lieten hun takken langs me schuren, wilden me deelgenoot maken van hun zware bestaan. Hou vol jongens, ik moet verder. De sparren rondom mijn bouwsel vormden een strijkorkest, als wilden ze me welkom heten. Dat voelde goed. Rillend over mijn hele lichaam kwam ik bij de zware deur die vanzelf open leek te gaan. Fluitend, op lage toon, gaf een laatste windvlaag te kennen zich buitengesloten te voelen, bij het sluiten er van. Een weldadige rust voer in me toen ik zo eens rondkeek. Het haardvuur liet zijn vlammen dansen onder de stenen schoorsteenmantel waar Daisy me aankeek vanachter het kleine fotolijstje. Trouwe lieve hulphond van me. Ik was weer thuis. Zittend in mijn oude stoel zette ik een kleurige fles met niks aan mijn mond. Liet het me goed smaken. Uit het niets vulden mooie klanken de ruimte. Waren het de geluiden… straalde het vuur… ´k vroeg het me niet af. Daar zittend, bestaan geen vragen. Hoef dus niet op antwoorden te wachten, alles is er. Buiten in de kou liggen als haardhout gestapeld mijn gedachten. Niet geordend, maar das niet erg. Heb ze hier niet nodig. Ook besluiten laat ik buiten. Tis hier besloten, voor ieder afgesloten. Alles wat ik nodig heb is daar, maar ik kan niemand zeggen waar. Tis mijn droom…
©J.G. Boomsma