Wat had ze een mooi handschrift vroeger. Het was een genot om te zien hoe haar pen over het papier leek te dansen en de letters zich aaneenregen tot sierlijke zinnen. Zelfs het boodschappenbriefje moet een waar leesfestijn voor de man van de Vivo zijn geweest, bedenk ik mij. Nu krijgt ze haar boodschappen alleen nog binnen langs “elektronische weg”. Zelf gaat ze op aanraden van haar dochter, die ver weg woont, ook met de tijd mee. Eerst kreeg ze een heuse tablet. Ze kon er niets mee worden. Onhandig ding, dus met veel water weggespoeld. Nu heeft ze een computer met een klep, die ze open en dicht kan doen en verrekte handig is om haar zakdoek bij tijd en wijle op te persen. Tis allemaal wat stijfjes en stram geworden bij oma. Reden voor haar eens aan haar verzekeringsagent te vragen naar een vergoeding voor fysiotherapie. Nou die kun je wel om een boodschap sturen, zo bleek. Binnen een dag klingelde het belletje op de laptop dat er een berichtje was. Onder de inmiddels keurig gesteven zakdoeken bleek de welwillendheid van de verzekeraar. Bericht 1 van 18 stond er. De brief begon in keurig ABN met “wat naar dat u deze ziekte heeft”, waarbij al weer één zakdoek tevoorschijn werd gehaald vanonder haar schort over zoveel empathie. Daarna volgden 16 pagina’s die door een latino of een beschonken professor leken te zijn geschreven. 100o en één aandoeningen en andere onvolkomenheden kwamen aan de orde. In het Latijns geschreven. Daar las oma maar snel over heen. Pagina 18 eindigde weer in haar moers taal. Vanuit een glazen wolkenkrabber waar dure bolides af en aan rijden, 200 km verderop, werd oma te verstaan gegeven dat er pas sprake is van een vergoeding na 21 zelf te bekostigen wrijf- en knijpsessies. Vergenoegd over zijn boodschap klapte Cees Fortuyn zijn eigen laptop dicht. Dat had hij toch maar even mooi weg gemasseerd. Nu snel naar de 40e verdieping waar de champagne wachtte.
© J.G.Boomsma