De verdoving is uitgewerkt. Om maar niet geconfronteerd te worden met de pijn die Berlijnse beelden bij me oproepen, steek ik mijn kop in het zand. Weg met die narigheid. Geen Aleppo, Nice, Jeruzalem, Parijs. Oh, zeker! Er ontbreken nog een stuk of wat plaatsen. Maar het liefst kom ik vandaag ook nog weer even boven. Het leven gaat voor de meesten toch ook gewoon door nietwaar. Toen ik gisteravond in alle zorgvuldigheid, met enige voorpret, mijn eigen muziekbibliotheek voor de avond had klaar gelegd, kon ik een gevoel van zelfvoldaanheid niet onderdrukken. Sterker nog, ik gaf mij er aan over. De Wiener Philharmoniker (een dubbel, dus een hele dikke) en Nils Lofgren wachtten op voorrang te verdwijnen in het magische laadje van de afspeler. Voor twee altijd weer te korte uren verplaatste ik mij weer even in mijn eigen Blues. Reeds bij de eerste klanken braken de dijken en stroomden de tranen. Maar dat gaf niet. Bij mooie klanken hoort dat zo. Het brengt inspiraties, maar meer nog aspiraties bij mij boven. Is het niet zo dat licht verder reikt dan wij denken? Zou het daarom niet mogelijk zijn dit licht te laten vergezellen van muziek? Nog helder van geest komen beelden en klanken bij me boven uit 1984. BAND AID heette de groep muzikanten. Muziek verbroedert. Maakt geen onderscheid, verenigd. Haal muzikanten all over the world over, red hen van de culturele beknotting van hun landen van herkomst. Breng hen tesamen. Laat alle lelijke dingen en woorden achterwege die we met ons allen steeds weer uiten. Laat de instrumenten de mistroostige bassen van populisme achter de coulissen verdwijnen. Wie wil de dirigent zijn..?
Gezegend kerstfeest gewenst!
© J.G.Boomsma